Charyzmat

Klasztor Sióstr Karmelitanek Bosych pw. Królowej Ozdoby Karmelu i Świętego Józefa
w Kielcach

Charyzmat jest szczególnym darem Ducha Świętego, otrzymanym w celu ubogacenia Kościoła, uzdalniającym człowieka do realizowania konkretnego powołania. Charyzmat rozeznany i przyjęty angażuje całe ludzkie życie.

Celem życia karmelitanki bosej, wypełniającej swój charyzmat, jest zjednoczenie z Bogiem w wierze, nadziei i miłości oraz wierność ideałowi, jaki św. Teresa od Jezusa i św. Jan od Krzyża zapoczątkowali w dziele reformy terezjańskiej. Zrealizować ten cel to stać się chwałą i radością Boga – to wypełnić Jego pragnienia! To także najpełniejszy sposób służby Kościołowi i dziełu zbawienia każdego człowieka.

Ofiarowana i przyjmowana miłość Boga nadaje sens życiu i posłannictwu karmelitanki bosej. Dążenie do zjednoczenia z Nim staje się źródłem jej osobistego szczęścia i drogą świętości, ukazanej w duchowości karmelitańskiej jako symboliczna wspinaczka na Górę Karmel.

(Eliasz) wszedł do pewnej groty, gdzie przenocował. Wtedy Pan skierował do niego słowo i przemówił: „Co ty tu robisz, Eliaszu?” A on odpowiedział: „Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów”.

1 Krl 19,9-10

Karmelitanka bosa
realizuje swój charyzmat poprzez:

życie konsekracją zakonną

Przez pośrednictwo Kościoła mniszka karmelitańska zostaje konsekrowana Bogu, przeżywając prawdziwe zaślubiny z Chrystusem, który chce upodobnić jej życie do swojego życia. W profesji rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa wyraża się wola całkowitego oddania się umiłowanemu nade wszystko Bogu i osiągnięcia doskonałej miłości w służbie Kościoła i dla zbawienia świata.

„Oddać się w miłości, stać się całkowicie własnością kogoś innego i zarazem całkowicie go posiadać – oto najgłębsze pragnienie kobiecego serca. (…) Tylko Bóg może przyjąć takie oddanie i tylko Bóg może dać się w darze tak, że napełni sobą całą ludzką istotę, nie tracąc przy tym nic z siebie samego. Dlatego całkowite oddanie się jest zasadą życia zakonnego, a zarazem jedynie możliwym adekwatnym spełnieniem kobiecych tęsknot. (…) Nie ma powołania wyższego nad sponsa Christi – nad oblubienicę Chrystusa – i dla kogo ta droga stoi otworem, nie pragnie żadnej innej”.

św. Teresa Benedykta od Krzyża

CZYTAJ O ŚWIĘTEJ

życie maryjne

Obecność Maryi oraz zażyłość z Nią przenika całe życie karmelitanki bosej. Jest Ona Matką, Królową i Siostrą, która uczy i towarzyszy nam w codziennej drodze wiary, modlitwy i słuchania Słowa; uczy uległości wobec Ducha Świętego, wyrzeczenia i więzi siostrzanych. Maryja kształtuje i upodabnia nas do swego Syna, prowadząc do zjednoczenia z Nim i odkrywania głębi Jego tajemnic.

„Powinniśmy wpatrywać się w Maryję bezustannie i Jej oddawać wszystkie uczucia serca; mieć w pamięci Jej dobrodziejstwa i być Jej zawsze wiernymi. (…) Dla Karmelity i Karmelitanki czcić i kochać Maryję to rzecz jedna z najważniejszych”.

św. Rafał od św. Józefa

CZYTAJ O ŚWIĘTYM

życie modlitwy i kontemplacji

Modlitwa jest dla nas przestrzenią pogłębiania przyjaźni i oblubieńczej więzi z Chrystusem oraz drogą wzrostu wiary, nadziei i miłości. Wzrost ten rodzi owoc kontemplacji, pozwalający już na ziemi kosztować Boga i patrzeć na wszystko Jego oczami.

Modlitwa jest fundamentem i jednocześnie głównym zadaniem każdej karmelitanki bosej; to ona kształtuje naszą codzienność, stając się stylem, którym naznaczone jest wszystko; jest poznawaniem Umiłowanego i pragnieniem upodobnienia się do Niego oraz „troski o Jego sprawy”.

„Modlitwa nie jest to nic innego jak tylko poufne i przyjacielskie z Bogiem przebywanie i wylana, po wiele razy powtarzana rozmowa z Tym, o którym wiemy, że nas miłuje. (…) On jest blisko, usłyszy cię bez głosu, nie potrzeba ci skrzydeł, aby latać i szukać Go; wystarczy udać się na samotność i patrzeć, i oglądać Go obecnego we własnym wnętrzu, i nie oddalając się od Gościa tak drogiego… cieszyć się Nim”.

św. Teresa od Jezusa

CZYTAJ O ŚWIĘTEJ

„Dusza powinna tylko z miłością patrzeć na Boga (…), trwać niewzruszenie z miłosną uwagą prostą i szczerą, jak ten, który otwiera oczy z myślą o miłości”.

św. Jan od Krzyża

CZYTAJ O ŚWIĘTYM

Szukam, o Panie, Twojego oblicza…

Ps 27,8

życie prorockie

Karmelitanka bosa jest wezwana do życia w obecności Boga. Poprzez wiarę, miłość, słuchanie Słowa Bożego i modlitwę chcemy być blisko Tego, który stale jest obecny przy każdej z nas. Razem z duchowym Ojcem Karmelu, prorokiem Eliaszem, pragniemy troszczyć się o Bożą chwałę i z przekonaniem dawać świadectwo dzisiejszemu światu: „Żyje Pan, Bóg Izraela, przed którym stoję” (1 Krl 17, 1; Wulgata).

„Aby służyć Bogu, musimy być obojętni na wszystko, co nie przynosi Mu chwały”.

św. Teresa od Jezusa z Los Andes

CZYTAJ O ŚWIĘTEJ

życie pustelnicze

Mając udział w duchowym dziedzictwie proroka Eliasza, mniszka bosa zachowuje istotę życia pustelniczego, trwając w milczeniu i samotności, by otworzyć się na przestrzeń wypełnioną Obecnością Pana. Nasze umiłowanie samotności jest skutkiem pragnienia przebywania z Umiłowanym.

„W moim wnętrzu istnieje pustelnia, w której przebywa Chrystus, i nikt nie jest w stanie mnie jej pozbawić. (…) W milczeniu, w samotności, w modlitwie, która nigdy się nie kończy, ponieważ przedłuża się na wszystko, karmelitanka żyje jak w niebie samym tylko Bogiem”.

św. Elżbieta od Trójcy Świętej

CZYTAJ O ŚWIĘTEJ

życie klauzurowe

Klauzura jest darem Boga, który służy całkowitemu oddaniu się Chrystusowi, umiłowanemu ponad wszystko oraz uczestniczeniu w Jego synowskiej modlitwie do Ojca, „gdy w samotności udaje się na górę, aby się modlić” (por. Łk 9, 28b). Zamknięta przestrzeń, klimat ciszy i intymnego odosobnienia konieczne są do stworzenia „klauzury serca”, prowadzenia życia nieustannej modlitwy i pogłębiania zażyłej więzi z Tym, który wybrał nas dla Siebie. W ten sposób klauzura papieska służy przeżywaniu pustelniczego, prorockiego i oblubieńczego wymiaru naszego życia.

„Mój chwalebny Oblubieńcze, chcę żyć ukryta, zniknąć w Tobie, nie posiadać żadnego innego życia prócz Twojego, zajmować się tylko Tobą”.

św. Teresa od Jezusa z Los Andes

CZYTAJ O ŚWIĘTEJ

Oddajcie serce wasze i duszę waszą na służbę Panu, Bogu waszemu.

1 Krn 22,19

życie wspólnotowe

Stanowi ono dopełnienie życia pustelniczego Karmelu, tworząc harmonię miłości Boga i przebywania z Nim sam na sam oraz miłości siostrzanej i życia wspólnotowego. Miłość wzajemna uwiarygadnia miłość do Boga i nasze życie modlitwy. To sam Chrystus gromadzi nas w jednej wspólnocie, stanowiąc jej centrum i źródło jedności. Złączone tym samym powołaniem w małej wspólnocie i zachowując te same dążenia, wspieramy się w poszukiwaniu Boga i Jego woli. W ten sposób stajemy się obrazem modlącego się Kościoła i znakiem Królestwa Bożego.

„Widzę z radością, że moje serce, Jego tylko miłując, rozszerza się tak, że zdolne jest kochać swoich miłością nieporównanie gorętszą, niżby mogło mieć dla nich, zamykając się w uczuciu samolubnym i bezowocnym”.

św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza

CZYTAJ O ŚWIĘTEJ

życie ewangelicznym wyrzeczeniem

Wybranie Jezusa w sposób radykalny i postawienie Go na pierwszym miejscu wymaga wyrzeczenia się wszystkiego, co do Niego nie prowadzi lub opóźnia krok w drodze ku Niemu. Celem ewangelicznego wyrzeczenia jest więc sam Bóg. Zjednoczenie z Nim w miłości dokonuje się na drodze nieustannego nawrócenia i duchowej walki, prowadzącej do śmierci starego człowieka, aby mógł żyć w nas Chrystus.

„Kto kocha prawdziwie, w żadnej rzeczy nie znajduje zadowolenia, tylko w Nim samym. (…) Owszem, choćby wszystko posiadał, nie będzie zadowolony (spełniony), a im więcej będzie miał, tym mniej będzie zaspokojony. Zaspokojenie bowiem serca ludzkiego nie polega na posiadaniu tych rzeczy, ale na wyzuciu się z nich, na ubóstwie ducha”.

św. Jan od Krzyża

CZYTAJ O ŚWIĘTYM

życie apostolskie

Źródłem owocnego, choć ukrytego apostolstwa w Karmelu, które obejmuje losy świata i wszystkich ludzi bez wyjątku, jest zjednoczenie z Bogiem przez miłość. Nie można żyć z Bogiem i dla Boga, nie żyjąc jednocześnie dla Kościoła i wszystkich ludzi. Nasze osobiste i wspólnotowe trwanie w nawróceniu i miłości, w żarliwej modlitwie i ofierze, zakorzenione w prostocie codziennego życia służy wzrostowi Kościoła i zbawieniu każdego człowieka.

„Czyż nie jest naszym posłannictwem przygotować ścieżki Pana przez zjednoczenie z Tym, którego Apostoł nazywa «ogniem Trawiącym»? W zetknięciu z Nim nasza dusza stanie się jakby płomieniem miłości, przenikającym wszystkie członki mistycznego Ciała Chrystusa, którym jest Kościół”.

św. Elżbieta od Trójcy Świętej

CZYTAJ O ŚWIĘTEJ

„Odrobina tej czystej miłości jest bardziej wartościowa przed Bogiem i wobec duszy, i więcej przynosi pożytku Kościołowi niż wszystkie inne dzieła razem wzięte, chociażby się nawet zdawało, że dusza nic nie czyni”.

św. Jan od Krzyża

CZYTAJ O ŚWIĘTYM