Klasztor Sióstr Karmelitanek Bosych pw. Królowej Ozdoby Karmelu i Świętego Józefa
w Kielcach
Powołanie
św. Grzegorz z Nyssy
Aby usłyszeć głos Oblubieńca i spotkać się z Nim we wnętrzu własnego serca, konieczne jest odejście na pustynię. Tą pustynią mogą być chwile samotności, ciszy, modlitwy, z dala od zgiełku i absorbujących spraw.
Św. Teresa od Jezusa pisze: „Gdy mamy modlić się, starajmy się o samotność; wówczas (…) łatwiej będziemy czuły, kto jest Ten, z którym pozostajemy na tej samotnej rozmowie i co On raczy odpowiedzieć na prośby nasze. Czy sądzicie, że On milczy, choć głosu Jego nie słyszymy? Mówi, owszem, bardzo wyraźnie do serca, gdy my z serca się modlimy”(Droga doskonałości 24,5).
Pustynia jest przestrzenią, w której objawia się Bóg chcący wejść w relację przyjaźni z człowiekiem: „Chcę ją przynęcić, na pustynię ją wyprowadzić i mówić jej do serca”(Oz 2,16). Bóg, odsłaniając siebie, swą wolę i pragnienia względem konkretnej osoby, odsłania jej także prawdę o niej samej oraz piękno, które w niej i przez nią pragnie uczynić. Odpowiadając na Boże wezwanie i pozwalając się kształtować Oblubieńcowi osoba taka staje się „jak zroszony ogród i jak źródło wody, co się nie wyczerpie” (Iz 58,11).
Jezus przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego.
Mk 3,13
Jeśli w Twoim sercu budzi się pragnienie pogłębienia przyjaźni z Bogiem,
a być może pragnienie oddania Mu się w sposób całkowity,
pragnienie poznania duchowości karmelitańskiej oraz naszego sposobu życia;
jeśli zastanawiasz się, jak je odczytać i odpowiedzieć na nie,
jesteśmy otwarte na towarzyszenie modlitwą i pomocą w rozeznawaniu woli Pana.
W tym celu umożliwiamy indywidualne rozmowy, dni skupienia lub rekolekcje.
Możesz także w dyskrecji zadać pytanie związane z Twoim poszukiwaniem Boga i Jego dróg.
„Karmel zawsze był miejscem naturalnych rekolekcji dla dusz kontemplacyjnych, dlatego nie powinno dziwić, że na jego zboczach powstał pierwszy klasztor karmelitański – kolebka Zakonu. Karmel wznosi się ponad niepokoje życia, ponad burzliwe sztormy tego świata. Jego samotność jest poza zasięgiem życia gorączkowego i ulegającego kaprysom, jest otoczony Bożym pokojem”.
św. Tytus Brandsma
