Zakon Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel wywodzi się z Ziemi Świętej. Jego kolebką jest Góra Karmel – miejsce szczególnie związane z biblijną postacią proroka Eliasza, inspiratora pustelniczego i kontemplacyjnego charakteru życia oraz duchowego ojca Zakonu. Jego słowa: „Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów” (1 Krl 19, 10) stały się hasłem Zakonu, oddającym jego cel.
W XII wieku do pustelników żyjących na Górze Karmel dołączyli rycerze wypraw krzyżowych, tworząc z czasem zorganizowany styl życia zakonnego. Z początku XIII wieku pochodzi Reguła Pierwotna, do dziś kształtująca duchowy ideał Karmelu.
Z powodu prześladowań ze strony muzułmanów pustelnicy byli zmuszeni wyemigrować do Europy, gdzie w dotkliwych trudnościach i doświadczeniach związanych z odnalezieniem się w nowych warunkach, 16 lipca 1251 r. przyszła im z pomocą Matka Boża, główna Patronka Karmelu. W wizji udzielonej ówczesnemu generałowi Zakonu św. Szymonowi Stockowi, ofiarowała Ona dar szkaplerza świętego jako znak swej szczególnej troski i opieki nad Zakonem.
